Depressie; diepe rust

Jeff Foster: “Depressie: een uitnodiging om diep te rusten in de waarheid van wie je bent We kunnen depressie zien, niet als een mentale ziekte, maar op een dieper niveau als een diepe, tot nu toe erg onbegrepen staat van diepe rust, die we binnengaan als we compleet uitgeput zijn door het gewicht van ons eigen onechte verhaal over onszelf.

Ik zal spreken over depressie in de diepere zin, over de diepere betekenis van depressie. Vaak vragen mensen: hoe staat depressie in relatie tot het ontwaken van onszelf? Is het mogelijk om te ontdekken wie ik ben in het midden van een depressie of moet ik eerst van mijn depressie afkomen? Of is verlichting een soort genezing voor depressie?

In de video van een paar jaar geleden sprak ik uit eigen ervaring over hoe depressie voelt. Hoe het kan voelen in zijn extreme vorm. Je wordt 's ochtends wakker en het leven voelt zo zwaar en het voelt alsof je deze last omhoog moet houden; het leven wordt deze last en het wordt zo moeilijk, bijna onmogelijk, uitputtend, om deze last omhoog te houden. Wat is die last dan? De last is de last van mij.

Dat is wat zo gaat uitputten. En dit is misschien wel waar voor iedereen, niet alleen voor de mensen die de diagnose depressie hebben gekregen.

Iedereen in de wereld probeert tot op zekere hoogte een soort beeld op te houden, een soort verhaal over zichzelf, het verhaal over mijn leven, het verhaal over mijn verleden, het verhaal over de toekomst die ik me voorstel, het verhaal over mijn successen en mijn mislukkingen en mijn hoop en mijn dromen, mijn plannen.

Wat er kan gebeuren is dat dit verhaal zo zwaar kan worden. Dus de ervaring van depressie, extreme depressie, klinische depressie is dat je s' morgens wakker wordt en alles voelt zo zwaar en het wordt zo'n worsteling om te leven. Alleen al 's ochtends uit bed komen wordt vrijwel onmogelijk omdat het zoveel inspanning kost om dit verhaal staande te houden; dit verhaal van mij en mijn leven, het verhaal van mij.

Het voelt alsof je zwaar belast bent door je verhaal. Het voelt alsof je verpletterd wordt door je verhaal. Je wordt letterlijk naar beneden gedrukt. In het engels: pressed down, de-pressed. Maar in feite zou ik zeggen dat dit echt een wonderbaarlijke uitnodiging is, die vervat zit in deze ervaring, in de ervaring van het neergedrukt (de-pressed) zijn door het leven, in de ervaring van het verpletterd zijn door het gewicht van jou. Het is een wonderbaarlijke uitnodiging om het ontwaken van jezelf echt te ontdekken.

Er is zit een waarheid in depressie en deze waarheid missen we vaak in onze drang om depressie snel te genezen. Snel: je bent verdrietig en je maakt jezelf snel weer blij of gaat terug aan het werk. In feite kunnen we zo snel verzeilen in het missen van de diepere waarheid van depressie. Die waarheid is: dit verhaal over mij-en-mijn-leven is niet jouw leven om staande te houden. Dit is niet wie je echt bent. Deze persoon, die je veinst te zijn, dit karakter, dat je veinst te zijn, deze façade die je leeft in de wereld, het is niet echt wie je bent. Je hebt iets geveinsd te zijn wat je niet bent.

Dus dit verplettert je: het jezelf voordoen als iemand die je niet bent, het jezelf voordoen alsof je dit beeld bent. Veinzen dat je het verhaal over jezelf bent wordt uiteindelijk voor iedereen uitputtend. En in het geval van een klinische depressie kan het zelfs totaal uitputtend en vernietigend worden. Maar het punt is in de eerste plaats om je levensverhaal niet op te houden. Dit verhaal is niet wie je bent. Het is niet wie je echt bent. Dus dat is de diepere waarheid van depressie.

Als we eens echt naar depressie kunnen luisteren. Wat het leven in werkelijkheid zegt is: "word wakker, dit is niet echt jouw leven, dit is niet echt wie jij bent. Het verhaal over jou is niet wie je in werkelijkheid bent." Dus we zouden depressie kunnen zien niet als een mentale ziekte of een soort aandoening. Het is niet zo dat er iets heel erg fout is met jou.

En ik wil hier zeggen dat veel mensen allerlei soorten theorieën hebben over wat depressie is; het is een mentale ziekte of het is een chemische aandoening in de hersenen of het is genetisch of het zit in je DNA of wat dan ook. En ik wil niet zeggen dat iemand het bij het verkeerde eind heeft. Ik bied juist dit perspectief aan vanuit mijn eigen ervaring, kijkend naar depressie vanuit een diepere betekenis.

Dus misschien is depressie niet een ziekte of een aandoening. Misschien is het een uitnodiging. Ik spreek vaak over dat het leven een constante uitnodiging is om wakker te worden; een uitnodiging om te ontdekken wie je werkelijk bent. Wat niet dit gescheiden, begrensde, ingesnoerde zelf is. Je bent niet het verhaal van je leven.

Wie je op dit moment bent is niet het beeld over jezelf. Wie je op dit moment bent is een onmetelijke open ruimte. Sommigen gebruiken het woord bewustzijn. Voor mij maakt het niet echt uit welke woorden je gebruikt. Ik spreek vaak over de oceaan, de golven in de oceaan. Dus wie je werkelijk bent is niet het verhaal over je leven.

Wie je bent is deze onmetelijke oceaan, waarin gedachten ontstaan en oplossen, sensaties ontstaan en oplossen, gevoelens ontstaan en oplossen. En wie jij bent als oceaan komt een gaat niet, ontstaat niet en lost niet op. Wie jij bent als oceaan is altijd aanwezig. Wat jij bent is altijd aanwezig. Dus de golven komen en gaan, gedachten komen en gaan, sensaties komen en gaan, gevoelens komen en gaan, beelden, ideeën, herinneringen komen en gaan. Zelfs de meest intieme ideeën over jezelf, oordelen over jezelf, komen en gaan.

Geen van deze golven kunnen jou echt definiëren, hoewel ze diep in je verankerd zitten. Dus wie jij bent is onmetelijk en onbegrensd. Dus in feite is depressie alleen maar een uitnodiging. Dat is wat ik zou zeggen. Depressie is deze uitnodiging om je onbeperkte, grenzeloze natuur te herontdekken als het bewustzijn zelf. Het leven zegt: "kijk, je bent niet wie je denkt die je bent. Dit is niet jouw leven. Dit leven past je niet meer of heeft dat nooit gedaan. Je weet dat je niet zo begrensd bent."

Op een bepaalde manier is depressie een soort van verlies van interesse. In het begin misschien onbewust. Het is een verlies aan interesse om dit verhaal te zijn. Het is een verlies aan interesse om het verhaal van je leven te zijn.

Wanneer je dit vanuit een bepaald gezichtspunt bekijkt is dat een soort pathologisch iets, omdat je verondersteld wordt om geïnteresseerd te zijn in je leven en je wordt verondersteld om deze persoon te willen zijn, je wordt verondersteld om te weten hoe je leven zal gaan en je wordt verondersteld om te zorgen dat je leven werkt en je wordt verondersteld dat jij degene bent die aan het hoofd staat van jouw leven, je wordt verondersteld dat jij degene bent die jouw leven arrangeert.

Depressie nodigt je in feite uit om te zien dat dit misschien niet waar is, dat dit misschien niet waar is voor jou. Misschien is wie jij bent deze onmetelijke oceaan. Weet je, je bent niet beperkt tot deze golven. Je bent niet beperkt tot gedachten, sensaties, gevoelens. Wie jij bent is deze onmetelijke oceaan. Dus depressie nodigt je alleen uit om te rusten in wie je echt bent. Stop met je voor te doen wat je niet bent. Stop met dit verhaal te zijn. Stop met dit onechte beeld te zijn, dit niet authentieke onechte beeld en word wakker in wie je echt bent en rust daar diep in.

Zoveel mensen die ik ontmoet zijn zo uitgeput door het leven, zo uitgeput van de worstelingen, het zoeken, worstelend om dat te vinden waarnaar zij zoeken, worstelend om het beeld van zichzelf hoog te houden, het beeld van de succesvolle zakenman of zakenvrouw, het beeld van de moeder, de vader, het beeld van degene die het weet, zelfs het beeld van iemand die spiritueel verlicht is, veinzend verlicht te zijn, veinzend om wat dan ook te zijn. Veinzen om wat dan ook te zijn gaat je uitputten.

Die uitputting is prachtig, het is niet de vijand. Weet je, de uitputting is een uitnodiging om te stoppen; om te stoppen met je voor te doen als iemand die je niet bent. Stop je voor te doen als iemand die je niet bent.

En rust diep. Dat is wat ik denk dat de kern van depressie is: deze uitnodiging, deze roep om diep te rusten in de waarheid van wie je bent.

En ik houd van het Engelse woord 'depressed'. Het klinkt zo identiek aan 'deep rest': diepe rust. Dus rust diep. Een diepe rust. Dus in feite is de kern van depressie deze uitnodiging, die zo gemakkelijk gemist wordt wanneer we ons haasten om de depressie te behandelen of om de depressie te genezen of om de depressie in orde te brengen of om de depressie te bevechten.

We denken: we zijn neerslachtig en we willen meteen weer opstaan. We zijn een neerslachtig persoon en we willen een blije persoon worden. We zijn iemand die faalt en we willen een succesvol iemand zijn. Dus de uitnodiging is in feite om voorbij deze dualiteit van de persoon te gaan, de succesvolle persoon of de persoon die faalt, de rijke persoon en de arme persoon, de persoon die het weet en de persoon die het niet weet. De waarheid van jezelf komt vóór al die dingen.

Wie je bent is niet deze of gene, degene die succesvol is of de gene die gefaald heeft, degene die blij is of degene die verdrietig is. Wat je bent is deze onmetelijke, open ruimte waarin al deze bewegingen van het leven opgenomen zijn: succes en mislukking, blijdschap en verdriet, vreugde en pijn, zekerheid en twijfel. Dat zij zich allemaal diep in jouw leven mogen bewegen; alle energieën van het leven mogen zich bewegen in jou.

In het construeren van het onechte zelf beginnen we de energieën van het leven weg te duwen. We vervallen in het idee van tegenovergestelden: goed en slecht, succes en mislukking, rijk en arm, blij en verdrietig, zekerheid en twijfel. En we wijzen af wat we de negatieve aspecten of donkere aspecten noemen.

Dus we verwerpen de twijfel, we verwerpen de angst, we verwerpen de pijn, we verwerpen de mislukking. We verwerpen al deze aspecten van het leven die we negatief noemen en we zoeken het positieve. Maar dat is wat zo uitputtend wordt. Het is in staat van oorlog verkeren met de helft van het leven. Dus het leven roept ons constant terug en zegt: "kijk, ik ben alles.

Het leven is alles." Precies op dezelfde manier waarop de oceaan bestaat uit al zijn golven, niet uit maar de helft van zijn golven. Al zijn golven worden erin opgenomen. Dus ik zou zeggen: dit is de roep van de depressie.

En ik ben geen expert in wat dan ook. Ik pretendeer niet om degene te zijn die het weet. Ik heb dat beeld niet van mezelf. Ik claim niet om wat dan ook te zijn. Ik zou zeggen dat dit een uitnodiging is om dieper te kijken. En om misschien voor een moment al onze vroegere aannames en ideeën over wat depressie is te laten gaan.

Misschien is depressie niet de vijand. Weet je, de depressie roept ons. Roept ons op een bepaalde manier tot heling, tot een diepere heling. Het is alleen maar een uitnodiging, zoals het hele leven een uitnodiging is. Het is allemaal alleen maar een uitnodiging om je dit moment te herinneren.

Vergeet om je de dag van morgen te herinneren en vergeet of je je de dag van gisteren wel of niet herinnert; dat is nu niet relevant. Herinner je op dit moment wie je nu bent: een onmetelijke, open, uitgestrekte ruimte voor elke gedachte, elke sensatie, elk gevoel. Voor al deze golven. Ze zijn allemaal welkom in jou als oceaan. Ze zijn allemaal welkom.

Wat jij bent is alleen maar het thuis voor alles van het leven. Alles van het leven komt in jou tot rust. Het leven ging er nooit over om te proberen om jou te laten rusten. Het ging er nooit over om jou als gescheiden persoon tot rust te laten komen. Dat was altijd een droom. Wat jij bent ìs het thuis. Wat jij bent ìs al in rust. En alles van het leven komt tot rust in jou; elke gedachte, elke sensatie, elk gevoel komt tot rust in jou.

Dus dat is de diepere betekenis van depressie. Het is heel anders dan ons verteld is. Misschien is het geen gebruikelijk iets. Maar het begrijpen hiervan veranderde werkelijk compleet mijn leven en de levens van veel mensen die ik ken. Alleen maar het ontdekken van de diepe rust in de kern van alles. En het is altijd aanwezig, Het gaat nooit weg. Het kan niet vernietigd worden. Het is thuis. Weet je, het is thuis. Het is waar we altijd naar op zoek waren maar wat we nooit konden vinden. Omdat we er altijd naar op zoek waren buiten onszelf, buiten in de wereld.

En ik zie nu en realiseer me nu, dat het jaren geleden toen ik door deze depressie ging, allemaal alleen maar een wegwijzer was, het was een gigantische wegwijzer, een heel pijnlijke wegwijzer in die tijd, maar het was een wegwijzer, het was een uitnodiging, het was een roep om te rusten, want ik wist niet hoe in moest rusten. Ik rustte nooit in mijn leven. Ik wist niet hoe te rusten. En ik denk dat dit waar is voor veel mensen; we weten gewoon niet hoe we moeten rusten. Het is ons nooit verteld hoe we moeten rusten. Zoveel mensen die ik ken zijn uitgeput. Maar ze vechten tegen hun uitputting.

Dus wat ik zeg is dat we alleen maar hoeven te stoppen en luisteren naar de uitputting en luisteren naar de depressie, waar die zachtjes in ons oor fluistert: "rust gewoon uit kind, rust gewoon, je bent uitgeput, rust. En dat is de diepere waarheid van het leven. Het is deze rust. En uiteindelijk worden we daar allemaal toe uitgenodigd, op veel verschillende manieren, niet altijd door depressie. Maar we worden uitgenodigd terug naar deze rust.”

Jeff Foster: Youtube - Depression: Deep Rest